Liza Ramada.

Przybrzeżne wody południowej Europy od ujścia Loary po Morze Czarne i Azowskie. Żyje stadnie w morskich wodach przybrzeżnych. Często spotykany w przyujściowych odcinkach rzek. Osiąga długość ciała 60–70 cm i masę 2–4 kg. Ciało wydłużone, lekko bocznie spłaszczone. Otwór gębowy przedni, niewielki. Łuski duże, linia boczna przerywana. Oczy zaopatrzone w dobrze rozwinięte powieki tłuszczowe. Płetwa grzbietowa dwudzielna. Przednia płetwa krótka, z 4 twardymi promieniami, tylna dłuższa tylko z dwoma pierwszymi twardymi promieniami.

Grzbiet szary, ze złotym lub niebieskim połyskiem. Pokrywy skrzelowe ze złotym i srebrnym połyskiem. Wzdłuż boków ciała 9–10 ciemnych smug.

Liza Ramada.

Przybrzeżne wody południowej Europy od ujścia Loary po Morze Czarne i Azowskie. Żyje stadnie w morskich wodach przybrzeżnych. Często spotykany w przyujściowych odcinkach rzek. Osiąga długość ciała 60–70 cm i masę 2–4 kg. Ciało wydłużone, lekko bocznie spłaszczone. Otwór gębowy przedni, niewielki. Łuski duże, linia boczna przerywana. Oczy zaopatrzone w dobrze rozwinięte powieki tłuszczowe. Płetwa grzbietowa dwudzielna. Przednia płetwa krótka, z 4 twardymi promieniami, tylna dłuższa tylko z dwoma pierwszymi twardymi promieniami.

Grzbiet szary, ze złotym lub niebieskim połyskiem. Pokrywy skrzelowe ze złotym i srebrnym połyskiem. Wzdłuż boków ciała 9–10 ciemnych smug.

Sparus Aurata.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana w sadzach morskich (głównie w Grecji, Turcji, Hiszpanii, Włoszech), a także poławiana w wędkarstwie. Dorada była ulubioną rybą starożytnych Rzymian. Spożywana najczęściej w postaci ryby patroszonej - pieczonej lub grillowanej, względnie filetów rybnych. Jest także niezastąpiona jako składnik sushi.

Sparus Aurata.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana w sadzach morskich (głównie w Grecji, Turcji, Hiszpanii, Włoszech), a także poławiana w wędkarstwie. Dorada była ulubioną rybą starożytnych Rzymian. Spożywana najczęściej w postaci ryby patroszonej - pieczonej lub grillowanej, względnie filetów rybnych. Jest także niezastąpiona jako składnik sushi.

Sparus Aurata.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana w sadzach morskich (głównie w Grecji, Turcji, Hiszpanii, Włoszech), a także poławiana w wędkarstwie. Dorada była ulubioną rybą starożytnych Rzymian. Spożywana najczęściej w postaci ryby patroszonej - pieczonej lub grillowanej, względnie filetów rybnych. Jest także niezastąpiona jako składnik sushi.

Sparus Aurata.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana w sadzach morskich (głównie w Grecji, Turcji, Hiszpanii, Włoszech), a także poławiana w wędkarstwie. Dorada była ulubioną rybą starożytnych Rzymian. Spożywana najczęściej w postaci ryby patroszonej - pieczonej lub grillowanej, względnie filetów rybnych. Jest także niezastąpiona jako składnik sushi.

Pagrus Major.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym oraz pasie wód przybrzeżnych środkowej części wschodniego Oceanu Atlantyckiego. Dorada jest gatunkiem o wysokiej wartości użytkowej, poławiana i hodowana w sadzach morskich (głównie w Grecji, Turcji, Hiszpanii, Włoszech), a także poławiana w wędkarstwie. Dorada była ulubioną rybą starożytnych Rzymian. Spożywana najczęściej w postaci ryby patroszonej - pieczonej lub grillowanej, względnie filetów rybnych. Jest także niezastąpiona jako składnik sushi.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Platichthys flesus.

Flądry charakteryzują się asymetrią budowy ciała. Dorosłe ryby przez większość czasu spoczywają na dnie morskim leżąc na boku ciała. W tej pozycji również poruszają się. W związku z tym jedno ich oko przemieszczone jest na przeciwną stronę głowy. Kąt pomiędzy kierunkami obojga oczu fląder wynosi około 70°. Znacznie przesunięta ku stronie brzusznej jest jedna z płetw piersiowych. Asymetryczne jest również ubarwienie – strona skierowana ku górze, jest ciemno pigmentowana, a strona skierowana w dół jest jasna.

Flądry mierzą przeciętnie 32–35 cm, chociaż zdarzają się osobniki mające ponad 70 cm. Szerokość stanowi około połowy długości ciała. Najbardziej lubią miękkie muliste dno oceaniczne, w okolicach skał i portów. Odżywiają się przeważnie ikrą ryb, małżami i owadami.

Platichthys flesus.

Flądry charakteryzują się asymetrią budowy ciała. Dorosłe ryby przez większość czasu spoczywają na dnie morskim leżąc na boku ciała. W tej pozycji również poruszają się. W związku z tym jedno ich oko przemieszczone jest na przeciwną stronę głowy. Kąt pomiędzy kierunkami obojga oczu fląder wynosi około 70°. Znacznie przesunięta ku stronie brzusznej jest jedna z płetw piersiowych. Asymetryczne jest również ubarwienie – strona skierowana ku górze, jest ciemno pigmentowana, a strona skierowana w dół jest jasna.

Flądry mierzą przeciętnie 32–35 cm, chociaż zdarzają się osobniki mające ponad 70 cm. Szerokość stanowi około połowy długości ciała. Najbardziej lubią miękkie muliste dno oceaniczne, w okolicach skał i portów. Odżywiają się przeważnie ikrą ryb, małżami i owadami.

Hippoglossus hippoglossus.

Północna część Atlantyku w rejonie okołoarktycznym od wybrzeży Kanady i Grenlandii na północy, poprzez strefę północnego obszaru Morza Północnego po Morze Białe, oraz do północnych obszarów Zatoki Biskajskiej. Sporadycznie spotykany w rejonie Morza Bałtyckiego. Budowa ciała asymetryczna. Ciało owalnie wydłużone i mięsiste szarobrązowe lub oliwkowoszare, od strony spodniej barwa ciała jest biała. Łuska mała o gładkiej powierzchni. Otwór gębowy duży, sięgający aż do wysokości środka oka. Płetwa grzbietowa długa, która zaczyna się nad jej górnym okiem zaopatrzona w ponad 100 promieni miękkich.

Osiąga ponad 3,5 m długości przy masie sięgającej do 300 kg.

Hippoglossus hippoglossus.

Północna część Atlantyku w rejonie okołoarktycznym od wybrzeży Kanady i Grenlandii na północy, poprzez strefę północnego obszaru Morza Północnego po Morze Białe, oraz do północnych obszarów Zatoki Biskajskiej. Sporadycznie spotykany w rejonie Morza Bałtyckiego. Budowa ciała asymetryczna. Ciało owalnie wydłużone i mięsiste szarobrązowe lub oliwkowoszare, od strony spodniej barwa ciała jest biała. Łuska mała o gładkiej powierzchni. Otwór gębowy duży, sięgający aż do wysokości środka oka. Płetwa grzbietowa długa, która zaczyna się nad jej górnym okiem zaopatrzona w ponad 100 promieni miękkich.

Osiąga ponad 3,5 m długości przy masie sięgającej do 300 kg.

Argyrosomus Regius.

Północny Atlantyk od Senegalu do południowej Anglii (rzadko na północ od kanału La Manche duże osobniki dochodzą czasami do południowej Norwegii). Morze Śródziemne oraz zachodnie rejony Morza Czarnego. Przebywa w średnio głębokich warstwach wody, ale spotykany jest również w pobliżu powierzchni wody; zwłaszcza młode ryby wchodzą także do słonawych zatok i ujść rzek (np.: delty Nilu) Agresywna, żyjąca w małych stadkach, drapieżna ryba. W okresie tarła kulbiny gromadzą się w pobliżu brzegów (południowe wybrzeża Morza Śródziemnego, zachodnia Afryka).

Argyrosomus Regius.

Północny Atlantyk od Senegalu do południowej Anglii (rzadko na północ od kanału La Manche duże osobniki dochodzą czasami do południowej Norwegii). Morze Śródziemne oraz zachodnie rejony Morza Czarnego. Przebywa w średnio głębokich warstwach wody, ale spotykany jest również w pobliżu powierzchni wody; zwłaszcza młode ryby wchodzą także do słonawych zatok i ujść rzek (np.: delty Nilu) Agresywna, żyjąca w małych stadkach, drapieżna ryba. W okresie tarła kulbiny gromadzą się w pobliżu brzegów (południowe wybrzeża Morza Śródziemnego, zachodnia Afryka).

Chelidonichthys cuculus.

Występowanie Wschodni Ocean Atlantycki wzdłuż wybrzeży Afryki i Europy, Morze Śródziemne, Czarne i Bałtyckie. Zasiedla brzegi z piaszczystym lub mulistym dnem. Ciało krępe, wydłużone. Trzy pierwsze promienie płetw piersiowych przekształcone w wyrostki. Ubarwienie grzbietu od czerwonego do ciemnobrązowego. Płetwy piersiowe zielone z niebieskim obrzeżem lub niebieskie. Osiąga maksymalnie 75 cm długości. Żywi się rybami, skorupiakami i mięczakami.

Dicentrarchus Labrax.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym, Północnym Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Czarnym, okazjonalnie także w Bałtyku (w jego polskiej części). W Jeziorze Szkoderskim oraz rzece Nil w Afryce tworzy słodkowodne, osiadłe formy.
Żyje w ławicach. Często wchodzi do przyujściowych odcinków rzek. Zimę spędza w głębszych partiach wody. Ciało wydłużone. W płetwie odbytowej 3 twarde promienie. Grzbiet jest ciemnoszary, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, brzuch biały. Linia boczna jest czarna. Na górnej, wewnętrznej pokrywie skrzelowej czarnoszara plama.
Dorasta do 1 m długości i 12 kg masy. Jest drapieżnikiem. Poluje na małe, żyjące w ławicach ryby.

Dicentrarchus Labrax.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym, Północnym Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Czarnym, okazjonalnie także w Bałtyku (w jego polskiej części). W Jeziorze Szkoderskim oraz rzece Nil w Afryce tworzy słodkowodne, osiadłe formy.
Żyje w ławicach. Często wchodzi do przyujściowych odcinków rzek. Zimę spędza w głębszych partiach wody. Ciało wydłużone. W płetwie odbytowej 3 twarde promienie. Grzbiet jest ciemnoszary, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, brzuch biały. Linia boczna jest czarna. Na górnej, wewnętrznej pokrywie skrzelowej czarnoszara plama.
Dorasta do 1 m długości i 12 kg masy. Jest drapieżnikiem. Poluje na małe, żyjące w ławicach ryby.

Dicentrarchus Labrax.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym, Północnym Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Czarnym, okazjonalnie także w Bałtyku (w jego polskiej części). W Jeziorze Szkoderskim oraz rzece Nil w Afryce tworzy słodkowodne, osiadłe formy.
Żyje w ławicach. Często wchodzi do przyujściowych odcinków rzek. Zimę spędza w głębszych partiach wody. Ciało wydłużone. W płetwie odbytowej 3 twarde promienie. Grzbiet jest ciemnoszary, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, brzuch biały. Linia boczna jest czarna. Na górnej, wewnętrznej pokrywie skrzelowej czarnoszara plama.
Dorasta do 1 m długości i 12 kg masy. Jest drapieżnikiem. Poluje na małe, żyjące w ławicach ryby.

Dicentrarchus Labrax.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym, Północnym Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Czarnym, okazjonalnie także w Bałtyku (w jego polskiej części). W Jeziorze Szkoderskim oraz rzece Nil w Afryce tworzy słodkowodne, osiadłe formy.
Żyje w ławicach. Często wchodzi do przyujściowych odcinków rzek. Zimę spędza w głębszych partiach wody. Ciało wydłużone. W płetwie odbytowej 3 twarde promienie. Grzbiet jest ciemnoszary, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, brzuch biały. Linia boczna jest czarna. Na górnej, wewnętrznej pokrywie skrzelowej czarnoszara plama.
Dorasta do 1 m długości i 12 kg masy. Jest drapieżnikiem. Poluje na małe, żyjące w ławicach ryby.

Dicentrarchus Labrax.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym, Północnym Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Czarnym, okazjonalnie także w Bałtyku (w jego polskiej części). W Jeziorze Szkoderskim oraz rzece Nil w Afryce tworzy słodkowodne, osiadłe formy.
Żyje w ławicach. Często wchodzi do przyujściowych odcinków rzek. Zimę spędza w głębszych partiach wody. Ciało wydłużone. W płetwie odbytowej 3 twarde promienie. Grzbiet jest ciemnoszary, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, brzuch biały. Linia boczna jest czarna. Na górnej, wewnętrznej pokrywie skrzelowej czarnoszara plama.
Dorasta do 1 m długości i 12 kg masy. Jest drapieżnikiem. Poluje na małe, żyjące w ławicach ryby.

Dicentrarchus Labrax.

Ryba ta występuje w Morzu Śródziemnym, Północnym Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Czarnym, okazjonalnie także w Bałtyku (w jego polskiej części). W Jeziorze Szkoderskim oraz rzece Nil w Afryce tworzy słodkowodne, osiadłe formy.
Żyje w ławicach. Często wchodzi do przyujściowych odcinków rzek. Zimę spędza w głębszych partiach wody. Ciało wydłużone. W płetwie odbytowej 3 twarde promienie. Grzbiet jest ciemnoszary, boki jaśniejsze ze srebrzystym połyskiem, brzuch biały. Linia boczna jest czarna. Na górnej, wewnętrznej pokrywie skrzelowej czarnoszara plama.
Dorasta do 1 m długości i 12 kg masy. Jest drapieżnikiem. Poluje na małe, żyjące w ławicach ryby.

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała.

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała. 

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała. 

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała.

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała.

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała.

Salmo Salar.

Występowanie w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. W jeziorach Ładoga i Onega tworzy formy wyłącznie słodkowodne. Dorasta do 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Według ustnych przekazów łososie z populacji drawskiej (zwane również królewskimi) osiągały 150 cm i aż 46 kg masy. Łuski drobne, mocno osadzone. Linia boczna dobrze widoczna. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa (charakterystyczna dla łososiowatych). Głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała.

Xiphias Gladius.

Występowanie morza i oceany strefy tropikalnej i umiarkowanej, wody pelagialne, z dala od brzegów. Czasami spotykany w zachodniej części Bałtyku. Duża, drapieżna ryba o torpedowatym kształcie ciała. Górna szczęka przekształcona w długi wyrostek w kształcie miecza stanowiący 1/3 długości ciała ryby. Płetwa ogonowa rozwidlona w kształcie półksiężyca. Brak płetw brzusznych, a u dorosłych osobników również zębów i łusek. Największe włóczniki osiągają ponad 4 m długości przy ciężarze ponad 500 kg. Na skutek intensywnych połowów średnie rozmiary tych ryb znacznie się zmniejszyły.

Xiphias Gladius.

Występowanie morza i oceany strefy tropikalnej i umiarkowanej, wody pelagialne, z dala od brzegów. Czasami spotykany w zachodniej części Bałtyku. Duża, drapieżna ryba o torpedowatym kształcie ciała. Górna szczęka przekształcona w długi wyrostek w kształcie miecza stanowiący 1/3 długości ciała ryby. Płetwa ogonowa rozwidlona w kształcie półksiężyca. Brak płetw brzusznych, a u dorosłych osobników również zębów i łusek. Największe włóczniki osiągają ponad 4 m długości przy ciężarze ponad 500 kg. Na skutek intensywnych połowów średnie rozmiary tych ryb znacznie się zmniejszyły.

Merluccius Merluccius.

Występowanie Wschodni Ocean Atlantycki, szelf kontynentalny na głębokościach od 70 do 1000 m, Morze Śródziemne oraz wzdłuż południowych wybrzeży Morza Czarnego. Forma śródziemnomorska jest określana nazwą morszczuk śródziemnomorski.

Sander lucioperca.

Występowanie Europa od dorzecza Renu i Rodanu po Morze Kaspijskie oraz południowa Anglia. Brak go w północnej Skandynawii, północnej Rosji oraz na półwyspach Apenińskim i Bałkańskim.

Występuje w jeziorach, zbiornikach zaporowych, średnich i dużych nizinnych rzekach, wyrobiskach oraz w płytkich wodach przybrzeżnych Bałtyku. Preferuje głębokie, mętne wody o twardym, piaszczystym, żwirowatym bądź gliniastym dnie. Jest wrażliwy na niedobór tlenu.

Sander lucioperca.

Europa od dorzecza Renu i Rodanu po Morze Kaspijskie oraz południowa Anglia. Brak go w północnej Skandynawii, północnej Rosji oraz na półwyspach Apenińskim i Bałkańskim.

Występuje w jeziorach, zbiornikach zaporowych, średnich i dużych nizinnych rzekach, wyrobiskach oraz w płytkich wodach przybrzeżnych Bałtyku. Preferuje głębokie, mętne wody o twardym, piaszczystym, żwirowatym bądź gliniastym dnie. Jest wrażliwy na niedobór tlenu.

Sardina Pilchardus.

Sardynki europejskie (Sardina pilchardus) występują w Morzu Śródziemnym i przy atlantyckim wybrzeżu Hiszpanii, Portugalii, Francji i Wielkiej Brytanii. Sardynka pacyficzna występuje w różnych rejonach Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego i jest poławiana przy wybrzeżach Japonii Północnej i Południowej Ameryki (zachodnie wybrzeże) oraz Australii i RPA.

Sardynki mają srebrzysty kolor oraz małe rozmiary, nie posiadają linii bocznej. Nie mają łusek na głowie. Długość ich ciała wynosi od 15 do 30 cm, żyją w licznych ławicach i przemieszczają się wzdłuż wybrzeży w poszukiwaniu planktonu. Składają ikrę w okresie wiosennym, z której po kilku dniach wydostają się larwy później przekształcające się w dorosłe ryby.

Sardynki wszystkich gatunków są poławiane w ilościach przemysłowych w różnych celach, m.in. jako przynęta, do sprzedaży w świeżym stanie na targach rybnych, do suszenia i wędzenia, a także do wytwarzania mączki rybnej. Sardynki łowi się głównie nocą, kiedy to podpływają do powierzchni szukając planktonu. Po wciągnięciu sieci ryby są nasalane na czas transportu. Najpopularniejszą formą przerobu sardynek jest najpierw ich gotowanie (po wcześniejszym usunięciu głów) a później umieszczanie w marynacie olejowej w puszkach. Często występują również sardynki w sosie pomidorowym, co jest propozycją podania o zdecydowanie niższej zawartości tłuszczu (może mieć to znaczenie zwłaszcza dla osób na diecie niskotłuszczowej).

Solea vulgaris.

Występowanie strefa przybrzeżna wzdłuż wybrzeży Europy od Morza Czarnego przez Morze Śródziemne po Morze Północne. Pojawia się również w zachodnim Bałtyku.

Przebywa zwykle samotnie w strefie przybrzeżnej na piaszczystym lub mulistym dnie w zakresie temperatur od 8 – 24 °C. Zimą schodzi głębiej. Wchodzi do rzek.

Solea vulgaris.

Strefa przybrzeżna wzdłuż wybrzeży Europy od Morza Czarnego przez Morze Śródziemne po Morze Północne. Pojawia się również w zachodnim Bałtyku.

Przebywa zwykle samotnie w strefie przybrzeżnej na piaszczystym lub mulistym dnie w zakresie temperatur od 8 – 24 °C. Zimą schodzi głębiej. Wchodzi do rzek.

Solea vulgaris.

Strefa przybrzeżna wzdłuż wybrzeży Europy od Morza Czarnego przez Morze Śródziemne po Morze Północne. Pojawia się również w zachodnim Bałtyku.

Przebywa zwykle samotnie w strefie przybrzeżnej na piaszczystym lub mulistym dnie w zakresie temperatur od 8 – 24 °C. Zimą schodzi głębiej. Wchodzi do rzek.

Solea vulgaris.

Strefa przybrzeżna wzdłuż wybrzeży Europy od Morza Czarnego przez Morze Śródziemne po Morze Północne. Pojawia się również w zachodnim Bałtyku.

Przebywa zwykle samotnie w strefie przybrzeżnej na piaszczystym lub mulistym dnie w zakresie temperatur od 8 – 24 °C. Zimą schodzi głębiej. Wchodzi do rzek.

Solea vulgaris.

Strefa przybrzeżna wzdłuż wybrzeży Europy od Morza Czarnego przez Morze Śródziemne po Morze Północne. Pojawia się również w zachodnim Bałtyku.

Przebywa zwykle samotnie w strefie przybrzeżnej na piaszczystym lub mulistym dnie w zakresie temperatur od 8 – 24 °C. Zimą schodzi głębiej. Wchodzi do rzek.

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Thunnus Albacares.

Zasiedlają głównie tropikalne akweny Atlantyku, Pacyfiku i mórz przyległych (np. Morza Śródziemnego), ale bywają też spotykane na Morzu Północnym i Morzu Barentsa. Mięso tuńczyka jest smaczne, bogate w witaminy A i D. Spożywane jest wędzone, suszone, konserwowane oraz surowe.Tuńczyk poławiany jest od starożytności. Do dziś połowy tuńczyka są ważne w rybołówstwie. Statki do połowu tuńczyków nazywane są tuńczykowcami. Techniki połowu tuńczyków są różne (wędy ciągnione, sieci dryfujące i inne), ale nie wszystkie są dozwolone prawem regulującym szczegółowo techniki połowu. Ograniczenia te uzasadnione są zasadniczo dwiema grupami powodów: po pierwsze zmniejszają możliwość ponadnormatywnego trzebienia stad tuńczyków, a po drugie zmniejszają prawdopodobieństwo równoczesnego niszczenia delfinów zazwyczaj pojawiających się w pobliżu ławic tuńczyków (delfiny żywią się tuńczykami).

Tuńczyk błękitnopłetwy jest jedną z najcenniejszych ryb na świecie. W USA kosztuje od 13 do 22 dolarów za kilogram. Wysyłany samolotem do Japonii ten sam świeży tuńczyk jest sprzedawany na targu po 360 dolarów za kilogram. Największe okazy osiągają jeszcze wyższe ceny, dochodzące do 525 euro za kilogram. Tuńczyki pozostałych gatunków nie są aż tak cenne, kilka dolarów za kilogram świeżej ryby.

Połów tuńczyków jest też dyscypliną wędkarstwa pełnomorskiego .

Psetta Maxima.

Zamieszkują dna mórz strefy zwrotnikowej i umiarkowanej. Łowiony również w polskiej części Bałtyku. Ciało wygrzbiecone, w zarysie tułowia niemal koliste. Ubarwienie zależne od podłoża (mimetyzm), spodnia strona nie zawiera pigmentu. Strona zabarwiona jest pokryta nieregularnie rozłożonymi, ostro zakończonymi wzgórkami kostnymi. Osiągane rozmiary są zależne od warunków środowiskowych. W Bałtyku spotykane są okazy dorastające do ok. 50 cm, a w Morzu Północnym do 1 m długości. Metrowy skarp osiąga do 20 kg masy ciała.

Populacja bałtycka dojrzewa w trzecim roku życia, populacje oceaniczne – w piątym. U turbota tarło następuje latem. Dorosła samica składa kilka milionów jaj. Ikra i larwy pelagiczne.

Na pożywienie turbotów składają się głównie małe ryby.

Psetta Maxima.

Zamieszkują dna mórz strefy zwrotnikowej i umiarkowanej. Łowiony również w polskiej części Bałtyku. Ciało wygrzbiecone, w zarysie tułowia niemal koliste. Ubarwienie zależne od podłoża (mimetyzm), spodnia strona nie zawiera pigmentu. Strona zabarwiona jest pokryta nieregularnie rozłożonymi, ostro zakończonymi wzgórkami kostnymi. Osiągane rozmiary są zależne od warunków środowiskowych. W Bałtyku spotykane są okazy dorastające do ok. 50 cm, a w Morzu Północnym do 1 m długości. Metrowy skarp osiąga do 20 kg masy ciała.

Populacja bałtycka dojrzewa w trzecim roku życia, populacje oceaniczne – w piątym. U turbota tarło następuje latem. Dorosła samica składa kilka milionów jaj. Ikra i larwy pelagiczne.

Na pożywienie turbotów składają się głównie małe ryby.

Psetta Maxima.

Zamieszkują dna mórz strefy zwrotnikowej i umiarkowanej. Łowiony również w polskiej części Bałtyku. Ciało wygrzbiecone, w zarysie tułowia niemal koliste. Ubarwienie zależne od podłoża (mimetyzm), spodnia strona nie zawiera pigmentu. Strona zabarwiona jest pokryta nieregularnie rozłożonymi, ostro zakończonymi wzgórkami kostnymi. Osiągane rozmiary są zależne od warunków środowiskowych. W Bałtyku spotykane są okazy dorastające do ok. 50 cm, a w Morzu Północnym do 1 m długości. Metrowy skarp osiąga do 20 kg masy ciała.

Populacja bałtycka dojrzewa w trzecim roku życia, populacje oceaniczne – w piątym. U turbota tarło następuje latem. Dorosła samica składa kilka milionów jaj. Ikra i larwy pelagiczne.

Na pożywienie turbotów składają się głównie małe ryby.

Psetta Maxima.

Zamieszkują dna mórz strefy zwrotnikowej i umiarkowanej. Łowiony również w polskiej części Bałtyku. Ciało wygrzbiecone, w zarysie tułowia niemal koliste. Ubarwienie zależne od podłoża (mimetyzm), spodnia strona nie zawiera pigmentu. Strona zabarwiona jest pokryta nieregularnie rozłożonymi, ostro zakończonymi wzgórkami kostnymi. Osiągane rozmiary są zależne od warunków środowiskowych. W Bałtyku spotykane są okazy dorastające do ok. 50 cm, a w Morzu Północnym do 1 m długości. Metrowy skarp osiąga do 20 kg masy ciała.

Populacja bałtycka dojrzewa w trzecim roku życia, populacje oceaniczne – w piątym. U turbota tarło następuje latem. Dorosła samica składa kilka milionów jaj. Ikra i larwy pelagiczne.

Na pożywienie turbotów składają się głównie małe ryby.

Microstomus kitt.

Złocica europejska, złocica (Microstomus kitt) – gatunek ryby z rodziny flądrowatych (Pleuronectidae). Zamieszkuje morza otaczające północną Europę. Występuje do głębokości 200 m. Jest popularną rybą konsumpcyjną.

Lophius Piscatorius.

Wybrzeże Europy i północno-zachodniej Afryki. Spotykana na głębokościach od 20–1000 m. Według Greenpeace gatunek jest zagrożony z powodu przełowienia, a połowy żabnicy wyrządzają poważne szkody w przyrodzie. Szeroko rozpowszechniona w kuchni, zwłaszcza francuskiej. Jej mięso jest delikatne i bardzo pożywne, dobrze znosi gotowanie i w smaku zupełnie nie przypomina tradycyjnych ryb, lecz raczej młodego kurczaka lub królika.

Lophius Piscatorius.

Wybrzeże Europy i północno-zachodniej Afryki. Spotykana na głębokościach od 20–1000 m. Według Greenpeace gatunek jest zagrożony z powodu przełowienia, a połowy żabnicy wyrządzają poważne szkody w przyrodzie. Szeroko rozpowszechniona w kuchni, zwłaszcza francuskiej. Jej mięso jest delikatne i bardzo pożywne, dobrze znosi gotowanie i w smaku zupełnie nie przypomina tradycyjnych ryb, lecz raczej młodego kurczaka lub królika.

Lophius Piscatorius.

Wybrzeże Europy i północno-zachodniej Afryki. Spotykana na głębokościach od 20–1000 m. Według Greenpeace gatunek jest zagrożony z powodu przełowienia, a połowy żabnicy wyrządzają poważne szkody w przyrodzie. Szeroko rozpowszechniona w kuchni, zwłaszcza francuskiej. Jej mięso jest delikatne i bardzo pożywne, dobrze znosi gotowanie i w smaku zupełnie nie przypomina tradycyjnych ryb, lecz raczej młodego kurczaka lub królika.

Merlangius merlangus.

Witlinek gatunek morskiej ryby dorszokształtnej z rodziny dorszowatych (Gadidae). Poławiana gospodarczo na niewielką skalę, spotykana w akwariach publicznych. Północno-wschodni Ocean Atlantycki oraz połączone z nim morza, w tym Morze Bałtyckie, rzadko w Morzu Śródziemnym. Najczęściej spotykany na głębokościach od 30–100 m, nad mulistym lub żwirowym dnem.

Gadus morhua.

Drapieżna ryba morska, największy z przedstawicieli rodziny dorszowatych; gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy. Jako łatwo dostępna i pożywna ryba łowna dorsz miał duże znaczenie w rozwoju cywilizacji wybrzeży północnego Atlantyku, będąc „chlebem powszednim” wielu społeczeństw. Dla przemysłu rybnego wielu krajów ciągle jest jedną z najważniejszych poławianych ryb. W konkurencji o jego malejące zasoby dochodziło do międzynarodowych konfliktów. Dziś dorsz stał się symbolem niezrównoważonego rybołówstwa – ze względu na przełowienie, szczególnie populacji w zachodnim Atlantyku oraz w Morzu Północnym i Bałtyku, ten jeszcze niedawno powszechny gatunek jest narażony na wyginięcie. W Polsce jego połowy i zarządzanie są głównym problemem rybołówstwa i ważnym tematem politycznym.

Psetta Maxima.

Zamieszkują dna mórz strefy zwrotnikowej i umiarkowanej. Łowiony również w polskiej części Bałtyku. Ciało wygrzbiecone, w zarysie tułowia niemal koliste. Ubarwienie zależne od podłoża (mimetyzm), spodnia strona nie zawiera pigmentu. Strona zabarwiona jest pokryta nieregularnie rozłożonymi, ostro zakończonymi wzgórkami kostnymi. Osiągane rozmiary są zależne od warunków środowiskowych. W Bałtyku spotykane są okazy dorastające do ok. 50 cm, a w Morzu Północnym do 1 m długości. Metrowy skarp osiąga do 20 kg masy ciała.

Populacja bałtycka dojrzewa w trzecim roku życia, populacje oceaniczne – w piątym. U turbota tarło następuje latem. Dorosła samica składa kilka milionów jaj. Ikra i larwy pelagiczne.

Na pożywienie turbotów składają się głównie małe ryby.